मदको प्याला

शम्भुराम जोशी

ऊ
कान्छीभट्टीमा
मदको प्याला उचाल्दै
आफूले संसार जितेको सोच्न व्यस्त छ
उसका लागि
हिजोका ती विशालकाय पर्वतहरु
आज तुच्छ थुम्का भएका छन्
हिजोका विशालकाय महासागरहरु
बुढीऔँला पनि नडुब्ने
छिपछिपे खहरे भएका छन् ।

नसाको सुरमा ऊ
नाकको पोरा  फुलाउँदै
हुङ्कारले अकासिँदै
आफ्नै हातले
सगरमाथा छोइदिन्छु भन्छ
अगस्ति ऋषिले
एकै सासमा समुद्र पिइदिए जस्तै
ऊ पनि
समुद्र रित्याइदिन सक्छु भन्छ ।

यति मात्रै होइन
ऊ
एकै फड्कोमा
विश्वलाई नाघ्न सक्छु भन्छ
उफ्रिएर अकासको जूनलाई
समात्न सक्छु भन्छ
अकासका ताराहरु टिपेर
आफ्नी प्रियसीका लागि
माला बनाइदिन सक्छु भन्छ
किनभने
उसलाई
कान्छीभट्टीको
मदको मात लागेको छ
उसले यथार्थ बिर्सेको छ
इच्छाशक्तिलाई
कार्यशक्तिले जित्नुपर्छ भन्ने बिर्सेकोछ
आफूले टेकेको धरातललाई बिर्सेको छ
मति भ्रमित छ
त्यसैले त लरखराइरहेछ बरबराइरहेछ
आफ्नो दुःखद अन्त्यलाई निम्त्याइरहेछ ।